Het verhaal van een transgender

Hey hoi,

Mijn naam is Sam en ik ben 19 jaar. Ik ben inmiddels al heel wat jaren ‘uit de kast’ (best een dom begrip eigenlijk) als transgender, van ‘vrouw’ naar man. Ik wil graag mijn verhaal delen en mogelijk anderen helpen die met problemen zitten of vragen hebben.

Sinds jongs af aan heb ik mij nooit echt een meisje gevoeld. Daarbij was ik altijd ‘anders’ dan anderen. Ik ben gepest, was vaak alleen en voelde me nooit echt vrolijk. Het heeft enige tijd geduurd voor ik er zelf precies achter was wat er speelde. Op het moment dat ik de puberteit in ging werd het één en al drama. Ik raakte depressief, wist niet wat ik met mijzelf aan moest en had eigenlijk maar één echte vriendin waarmee ik omging.

Ik had al meerdere malen op internet gezocht naar wat er nou mis was, maar ik kwam er niet uit, want het was allemaal net niet wat ik voelde. Dit was tot op het moment dat ik een TV-serie aan het kijken was (Degrassi) waarin een karakter, genaamd Adam, vertelde over hoe hij zich voelde en toen viel bij mij het kwartje. Ik ben direct gaan Googlen naar de term Transgender en zag dat er meer mensen waren die hun verhalen deelde.

Toen kwam het moment waarop ik het aan mijn ouders moest/wilde vertellen, maar hoe doe je zo iets? Mijn ouders hadden altijd gezegd dat het ze niet uit maakte of ik later met een meisje, een jongen of wat dan ook thuis zou komen, maar dit was een héél ander verhaal. Ik had angsten, maar toen mijn moeder en ik fikse ruzie hadden floepte het eruit.

Ze wilde mij naar mijn kamer sturen en riep: ‘Jongedame, nu ga je naar je kamer!’. Waarop ik antwoordde: ‘Ik ben geen jongedame!’. Mijn moeder noemde allerlei vrouwelijke termen tot ze uiteindelijk riep: ‘Jongeman dan?’ Waarop ik alleen ‘Ja.’ antwoordde en naar boven rende.

Twee dagen later spraken mijn moeder en ik pas weer met elkaar en vroeg ze of ik het meende. Ik barstte in tranen uit en vertelde dat het echt waar was. Dat dat echt was hoe ik mij voelde. Bang voor haar reactie stond ik daar, maar tot mijn verbazing riep ze naar mijn vader, die in de keuken stond: ‘Zie je nou wel!’.

Dat was voor mij een enorme opluchting!

Inmiddels zijn we 4,5 jaar verder heb ik al heel veel achter de rug. Eerst een jaar naar de psycholoog, daarna aan de puberteitsremmers (dat was al flink te laat) en na een jaar eindelijk aan de hormonen. Het is nu al twee jaar geleden dat mijn naam en geslacht officieel gewijzigd zijn bij de gemeente en het is elf maanden en drie weken geleden dat het eindelijk zover was! Mijn eerste operatie. En wat ben ik blij dat dat achter de rug is. Het was niet niks, maar ik ben zo blij dat ik al deze stappen heb genomen en nu kan zijn wie ik ben en nog steeds de mensen om mij heen heb die altijd achter mij hebben gestaan!

Dit verhaal is ingestuurd via onze contactpagina, naar aanleiding van de verhalen die wij hebben gedeeld in aanloop naar Coming Out Day.