Roze in Blauw herdenkt in Parijs

Een bijzonder verhaal van een van onze Roze in Blauw supporters. Het is een lang stuk, maar zeker de moeite waard!

Parijs, 25 april 2017

Als politieagent heb je twee families. Je “thuis” familie en je “blauwe” familie. Je vertrouwt op elkaar en helpt elkaar. Je lacht samen als het leuk is en huilt samen als het slecht gaat. Je vertrouwt elkaar je leven toe en doet je best om voor elkaar te zorgen. Hoe machteloos moeten de blauwe familieleden zich op donderdag 20 april 2017 gevoeld hebben omdat ze Xavier Jugele niet konden beschermen? Hoe verschrikkelijk moet het geweest zijn toen het nieuws bij zijn thuisfamilie gebracht werd? Xavier kwam tijdens zijn avonddienst als politieagent in Parijs om het leven door een aanslag van een terrorist.

Xavier was actief lid van FLAG, een organisatie binnen de Franse politie die opkomt voor de rechten van de LHBT* beweging, zowel binnen als buiten de politie. Omdat Roze in Blauw nauwe banden onderhoudt met FLAG, is er door de korpsleiding toestemming gegeven om twee collega’s af te vaardigen, die bij de herdenkingsceremonie van Xavier aanwezig mochten zijn om Roze in Blauw te vertegenwoordigen. Op zondagavond kreeg ik te horen dat ik samen met een collega uit de eenheid Noord-Holland de eer had om naar Parijs te gaan. Hier zou op dinsdagochtend, op het hoofdbureau van politie, een ceremonie plaatsvinden in het bijzijn van vele hoogwaardigheidsbekleders, waaronder de Franse president Hollande, de voormalige president Sarkozy en de presidentskandidaten Macron en Le Pen. Daarnaast zouden er nog enkele buitenlandse politiedelegaties zijn.

Na een nacht in het hotel zijn we per taxi naar het hoofdbureau van politie gegaan. Het hoofdbureau bevindt zich direct tegenover de beroemde Notre Dame de Paris en is dus altijd al druk. Vandaag was het echter nog drukker door alle beveiliging rondom de
herdenking. Na contact met Alain, onze Franse liaison collega, heeft hij ons voor het bureau opgehaald en ons naar binnen begeleid. De bewaking was enorm. Na drie controleposten buiten, waarbij we steeds onze politielegitimatiebewijzen moesten laten zien, stonden we voor een zijingang. Bij binnenkomst werd wederom om een politielegitimatiebewijs gevraagd. Vervolgens moesten we door een detectiepoort lopen en moesten onze tassen door een scanapparaat. Ook hier moesten we ons weer legitimeren. Toen we onze tassen weer uit het scanapparaat mochten pakken, moesten we in de volgende gang al onze spullen op de grond leggen. Vervolgens liep er een hondengeleider met een explosievenhond tussen de tassen door om er zeker van te zijn dat alles veilig zou zijn. Nadat we ons hadden omgekleed in ons nette uniform, leidde Alain ons naar een grote binnenplaats. Hier stonden al enkele honderden politiemensen, militairen, burgers en hoogwaardigheidsbekleders langs de randen van het plein opgesteld. Aan één van de zijden bevond zich een tent met stoelen en aan een andere zijde een kleinere tent met een katheder. In het midden van het plein stond een baar. Rechts van ons bevond zich een groot monument met daarop de namen van alle tijdens de dienst in Parijs omgekomen collega’s sinds 1804. “A nos camarades, victimes du devoir” stond er met gouden letters op. De naam van de laatst omgekomen collega stond er al op: “2017 Jugele”.

Om iets voor 11:00 uur nam de directe familie van Xavier plaats in de grote tent met stoelen. Direct hierop werd het Franse vaandel van de politie het plein op gedragen en werd de Marseillaise gespeeld. Aan de rechterzijde van het plein bevond zich een grote poort waar een gigantische Franse vlag voor hing. Nadat het volkslied was afgelopen, werd de grote vlag opzijgeschoven en werd de kist van Xavier door zes collega’s de binnenplaats op gedragen en op de baar geplaatst. Op de kist lagen drie kussens. Eén met daarop zijn pet, één met daarop zijn medailles en één leeg kussen. Toen de partner van Xavier, Etienne, naar het katheder liep, kon je een naald horen vallen. “Toen ik het bericht kreeg dat er iets op de Champs-Elysées was gebeurd waarbij een agent zijn leven had verloren, zei een klein stemmetje dat jij het was. Ik dacht direct aan de helende zin: ‘Ik zal jou mijn haat niet geven.’ Ik voel geen haat Xavier, want zo was jij niet. Want het heeft niets gemeen met wat jouw hart deed kloppen of met de reden waarom jij politieagent bent geworden. Het helpen en beschermen van anderen zat in jouw opvoeding en jouw overtuiging. Tolerantie, het dialoog en geduld waren jouw voornaamste wapens.” Ik vond het knap dat Etienne met zoveel rust en kalmte zijn elegie uitsprak. De zin ” ’s Avonds ging ik alleen weer naar huis.” ontroerde zichtbaar vele collega’s. Na Etienne sprak president Hollande zijn waardering uit voor de Franse politie in het algemeen en van Xavier en zijn gewonde collega’s in het bijzonder. “Beste politiemensen, in jullie werk zijn geen kleine interventies of secundaire zaken. Alles wat jullie doen, doet er toe. De orde van het land steunt op jullie.” Na zijn toespraak, ging de president voor de kist staan. Een hoge politieofficier las een besluit van de minister van binnenlandse zaken voor waarin stond dat was besloten om Xavier postuum de hoogste Franse onderscheiding toe te kennen, L’ordre national de la Légion d’honneur. Hierop speldde president Hollande deze medaille op het lege kussen op de kist. De kist werd vervolgens weer door de collega’s op hun schouders getild en door de grote poort weer weg gedragen, gevolgd door de familie, het vaandel en als laatste de president. Ondanks dat we de kist niet meer konden zien, hoorden we na enkele minuten een groot applaus van buiten komen. Een applaus van de burgers die buiten langs de straat stonden en op die manier de laatste eer wilden bewijzen aan Xavier. Na het vertrek van de kist was de ceremonie ten einde.

Verschillende collega’s stonden bij elkaar te huilen. Ze zochten troost bij hun blauwe familie. Ik zag dat Etienne weer op de binnenplaats liep en verschillende mensen een hand of een knuffel gaf. Een officier liep steeds met Etienne mee en stelde hem voor aan de mensen die aanwezig waren. Zo ook bij ons. Etienne bedankte ons voor onze komst en vertelde dat hij het fijn vond dat er zoveel aandacht voor Xavier was. Iets verderop zag ik een grote collega alleen en met een behuild gezicht in een hoekje staan. Hij stond met zijn bibberende handen een shaggie te draaien. Toen hij een paar grote halen had genomen zag Etienne hem staan. Ze liepen naar elkaar toe, vielen elkaar in de armen en huilden samen. Het bleek dat niet alleen Xavier, maar ook Etienne was opgenomen in de blauwe familie. De officier maande Etienne steeds om verder te lopen om meer mensen voor te stellen, maar Etienne nam zijn tijd voor iedereen. Hij zocht troost bij zijn nieuwe familie en zij bij hem.